ks. abp Sławoj Leszek Głódź

Sławoj Leszek Głódź

Sławoj Leszek Głódź
Milito pro Christo Walczę dla Chrystusa
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	13 sierpnia 1945 Bobrówka
Arcybiskup metropolita gdański
Okres sprawowania	od 2008
Biskup diecezjalny warszawsko-praski
Okres sprawowania	2004–2008
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	14 czerwca 1970
Nominacja biskupia	21 stycznia 1991
Sakra biskupia	23 lutego 1991

Przebieg służby
Lata służby	1991–2004
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Stanowiska	biskup polowy Wojska Polskiego
Odznaczenia

Arcybiskup metropolita gdański Sławoj Leszek Głódź (18 czerwca 2009)

Sławoj Leszek Głódź (ur. 13 sierpnia 1945 w Bobrówce) – polski biskup rzymskokatolicki, generał dywizji, biskup polowy Wojska Polskiego w latach 1991–2004, biskup diecezjalny warszawsko-praski w latach 2004–2008, arcybiskup metropolita gdański od 2008

Życiorys

Młodość i wykształcenie

Urodził się 13 sierpnia 1945 w Bobrówce. Jako uczeń Liceum Ogólnokształcącego w Sokółce wraz z kolegami w 1963 założył tajną organizację Białe Orły, która dokonała akcji dywersyjnej przed pochodem pierwszomajowym. Za udział w niej przez trzy miesiące przebywał w Centralnym Więzieniu Karno-Śledczym w Białymstoku. Został też wydalony ze szkoły z wilczym biletem. Maturę zdał w liceum dla pracujących.

W 1964 wstąpił do seminarium duchownego w Białymstoku. Studia musiał przerwać na dwa lata ze względu na powołanie do odbycia zasadniczej służby wojskowej w kompaniach kleryckich. Pierwszy rok służył w 32. Budziszyńskim Pułku Zmechanizowanym w Kołobrzegu, natomiast drugi rok w Mazurskiej Brygadzie Saperów w Podjuchach koło Szczecina. W trakcie służby uzyskał specjalizację sapera pontoniera.

Studia kontynuował na Wydziale Prawa Kanonicznego Instytutu Katolickiego w Paryżu, na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i w Papieskim Instytucie Wschodnim, gdzie w 1980 uzyskał doktorat w zakresie wschodniego prawa kanonicznego.

Prezbiter

Święcenia prezbiteratu otrzymał 14 czerwca 1970 z rąk biskupa Henryka Gulbinowicza, administratora apostolskiego w Białymstoku.

W latach 1970–1972 był wikariuszem w parafii św. Wincentego Ferreriusza w Szudziałowie. Następnie w latach 1972–1974, w trakcie studiów w Paryżu, był duszpasterzem wśród tamtejszej Polonii.

W 1980 pracował na Synodzie Biskupów w Rzymie. Następnie był zatrudniony w Kurii Arcybiskupiej i Sądzie Arcybiskupim w Białymstoku. Pełnił funkcje dyrektora studium katechetycznego i kapelana „Solidarności” regionu Białystok.

W latach 1981–1991 pracował w watykańskiej Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich jako kierownik sekcji Kościoła obrządku bizantyjsko-ukraińskiego oraz sekcji Kościoła na Białorusi obrządku bizantyjsko-ruteńskiego. Był duszpasterzem w obozie dla emigrantów z Polski w Pavonie oraz współpracownikiem sekcji polskiej Radia Watykańskiego.

W 1984 otrzymał godność prałata.

Biskup

Przywracając 21 stycznia 1991 ordynariat polowy w Polsce, papież Jan Paweł II mianował go biskupem polowym Wojska Polskiego oraz biskupem tytularnym Bettonium. Święcenia biskupie przyjął 23 lutego 1991 w bazylice jasnogórskiej w Częstochowie. Udzielił mu ich kardynał Józef Glemp, prymas Polski, z towarzyszeniem kardynałów Henryka Gulbinowicza, arcybiskupa metropolity wrocławskiego, i Franciszka Macharskiego, arcybiskupa metropolity krakowskiego. Następnego dnia odbył ingres do katedry polowej w Warszawie. Na swoje zawołanie biskupie przyjął słowa „Milito pro Christo” (Walczę dla Chrystusa). 18 kwietnia 1991 został mianowany na stopień generała brygady, a 11 listopada 1993 na stopień generała dywizji.

W trakcie pełnienia urzędu biskupa polowego odtworzył struktury diecezjalne Ordynariatu, ustanawiając sieć parafii wojskowych w całej Polsce. Ustanowił dwa wyróżnienia Ordynariatu: w 1995 dyplom „Benemerenti”, a w 2001 medal „Milito pro Christo”.

7 marca 1998 Jan Paweł II wydał Kongregacji ds. Biskupów upoważnienie do zmiany jego stolicy tytularnej z Bettonium na Ordynariat Polowy w Polsce. 17 lipca 2004 został wyniesiony do godności arcybiskupa ad personam.

26 sierpnia 2004 papież Jan Paweł II mianował go biskupem diecezjalnym diecezji warszawsko-praskiej. 2 października 2004 odbył ingres do katedry praskiej i kanonicznie objął diecezję.

Jako biskup diecezjalny powołał duszpasterstwo środowisk twórczych i sportu. Zainicjował koncerty w katedrze św. Floriana oraz Praskie Drogi Krzyżowe. Erygował 8 nowych parafii i ośrodków duszpasterskich. Przyczynił się do beatyfikacji Ignacego Kłopotowskiego, założyciela sióstr loretanek. Założył także katolicki tygodnik „Idziemy"

17 kwietnia 2008 papież Benedykt XVI mianował go arcybiskupem metropolitą gdańskim. Ingres do archikatedry Trójcy Świętej w Gdańsku-Oliwie, w trakcie którego kanonicznie objął urząd, odbył 26 kwietnia 2008. 29 czerwca 2008 w Bazylice św. Piotra w Rzymie odebrał od papieża paliusz metropolitalny.

W ramach Konferencji Episkopatu Polski w latach 2002–2012 przez dwie kadencje pełnił funkcję członka Rady Stałej. W latach 2001–2012 był przewodniczącym Rady ds. Środków Społecznego Przekazu, a w latach 2002–2012 przewodniczącym Zespołu Biskupów ds. Duszpasterskiej Troski o Radio Maryja. W latach 1995–2005 pełnił funkcję delegata ds. opieki duszpasterskiej nad harcerstwem polskim, a w latach 2001–2004 krajowego duszpasterza kombatantów. W 2006 został delegatem ds. Duszpasterstwa Strażaków, a w 2012 delegatem ds. Telewizji Trwam. W 2007 został wybrany na współprzewodniczącego Komisji Wspólnej Rządu i Episkopatu. Był członkiem Krajowego Komitetu Roku Jubileuszowego 2000, a w 2003 został powołany na 3-letnią kadencję do Rady Fundacji „Dzieło Nowego Tysiącleca"

W 1994 został konsultorem Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich, a w 1998 członkiem Centralnego Biura do spraw koordynacji duszpasterskiej ordynariatów polowych w Kongregacji ds. Biskupów.

W 2012 udzielił święceń biskupich Wiesławowi Śmiglowi, biskupowi pomocniczemu pelplińskiemu. Był współkonsekratorem w trakcie sakry: biskupa pomocniczego wrocławskiego Edwarda Janiaka (1996), biskupa polowego Wojska Polskiego Tadeusza Płoskiego (2004), biskupa diecezjalnego sandomierskiego Krzysztofa Nitkiewicza (2009), biskupa pomocniczego warszawsko-praskiego Marka Solarczyka (2011), nuncjusza apostolskiego w Liberii Mirosława Adamczyka (2013) i biskupa pomocniczego gdańskiego Wiesława Szlachetki (2014).

W 2013 tygodnik „Wprost” opublikował artykuł, w którym przedstawione zostały relacje anonimowych osób z otoczenia arcybiskupa Głódzia zarzucających mu upokarzanie i zastraszanie podwładnych, mobbing oraz organizowanie alkoholowych libacji. W oświadczeniu będącym odpowiedzią na artykuł kuria gdańska wraz z dziekanami archidiecezji wyraziła protest i oburzenie na tekst zamieszczony w czasopiśmie, który uznała za zniesławiający hierarchę. Sam arcybiskup uznał się za pomówionego, ale zadeklarował podjęcie dialogu z kapłanami formułującymi zarzuty wobec niego. Wkrótce ksiądz Adam Świeżyński, wykładowca Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, przedstawił nuncjuszowi apostolskiemu w Polsce swoje zarzuty wobec arcybiskupa Głódzia.

Odznaczenia, tytuły, wyróżnienia

Postanowieniem prezydenta RP Lecha Wałęsy z 18 grudnia 1995 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, zaś postanowieniem prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego z 2 listopada 1998 Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą tego orderu. Z nadania prezydenta RFN Horsta Köhlera w 2005 otrzymał Wielki Krzyż Zasługi Republiki Federalnej Niemiec.

Otrzymał honorowe obywatelstwa: Białegostoku (1995), Warszawy (2005), Radzymina (2006), Wołomina (2007), a także powiatu monieckiego (2005) i gminy Sokółka (2006). W 2007 otrzymał Odznakę Honorową „Zasłużony dla Mazowsza”

W 2010 otrzymał tytuł doctora honoris causa Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego.

Został odznaczony Komandorią Missio Reconciliationis (1999), medalem „Milito Pro Christo” i dyplomem „Benemerenti” (2005), Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2005), Medalem Dnia Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej (2008), a także Złotym Krzyżem Związku Piłsudczyków RP (2009).

W 2000 został członkiem zakonu bożogrobców w randze Komandora z Gwiazdą, a także zakonu maltańskiego w randze Kapelana Konwentualnego ad honorem.

Redakcja „Tygodnika Solidarność” przyznała mu tytuł Człowieka Roku 2009.

źródło: www.wikipedia.pl